‘Verandering is de enige constante’, zei Heraclitus 2.500 jaar geleden. Dat is vandaag niet anders. En toch lijkt het alsof vele veranderingen in bedrijven, non-profitorganisaties, gemeenschappen, overheidsinstellingen niet opgestart raken, gaandeweg stranden of onverwachte resultaten opleveren. Waarom?
Verandering speelt zich af op 2 niveaus : er is het stukje van de organisatie dat verandert (vb. een verhuis, de invoering van een nieuw softwarepakket, een herstructurering …) en er is de aanvaarding van die verandering, het proces dat mensen moeten doorlopen om zich hiervoor te engageren. Diepe verandering veronderstelt niet alleen het in vraag stellen en aanpassen van de bestaande structuren en systemen waarbinnen we werken. Ook de oude (vastgeroeste) denkschema’s en de inspiratiebronnen die dit denken ondersteunen worden best bevraagd. Als we dat niet doen, blijven we dezelfde gedragspatronen herhalen en verandert er op het einde van de rit niets. Menselijk gedrag verandert niet als gevolg van een strak geregisseerd en (van bovenuit) nauwkeurig gepland traject. Eerder komt het er op aan om binnen de marges van het bestaande te proberen nieuw gedrag te realiseren, in een proces van co-creatie met de diverse stakeholders. En uit het collectieve leerproces vloeien eventuele aanpassingen van structuren en systemen voort.